pleidooi tegen perfectie

Ik zal het maar toegeven: ik raak tamelijk snel geïmponeerd door mensen die perfectie uitstralen.

Mensen die goed gekleed met welopgevoede kinderen in een keurig gewassen auto door de wereld bewegen. Wiens huis op elk moment van de dag spic and span is, met een verse bos bloemen op tafel en servetten die passen bij het tafelkleed. Die er ondanks een verantwoordelijke baan of intensief vrijwilligers werk in slagen iedere avond op dezelfde tijd een gezonde en smakelijke maaltijd te serveren voor het gezin. Die de kinderen vervolgens in een keurig tempo én met mes en vork opeten, waarna ze bedanken voor het heerlijke diner. Mensen die geen verjaardag vergeten en altijd een persoonlijke attentie cadeau doen.

En dan ben ik daar. Ondanks mijn streven naar perfectie is mijn huis op vrijwel elk tijdstip van de dag rommelig. Als mijn haar goed zit berust dat op louter toeval. De bos bloemen die ik drie weken geleden kreeg in verband met mijn nieuwe baan moet ik zo écht eens weg gaan gooien. Minstens één dag per week eten we een diepvriespizza of tosti's in verband met gebrekkig boodschappenmanagement. Iedere ochtend zoek ik in het halfduister twee dezelfde sokken bij elkaar in de berg schone was die ik nog niet heb opgeruimd. Met wisselend succes, blijkt vaak zodra het daglicht doorbreekt.

Toch ben ik steeds vaker blijmoedig imperfect. Van perfectie wordt je namelijk nogal obsessief en vermoeid. Het streven naar perfectie ontneemt je spontaniteit. En wat het belangrijkste is: perfectie gaat vooral om het uiterlijke plaatje en heeft geen enkel verband met wat je doet of wie je bent. Perfectie kan je er van weerhouden om je échte drijfveren te onderzoeken, want daar kom je helemaal niet aan toe als eerst je uiterlijk en je omgeving aan optimale kwaliteitsnormen moeten voldoen. Je hebt het punt perfectie namelijk nooit bereikt, de horizon verspringt steeds zodra je hem nadert.

Natuurlijk mag je best streven naar een bepaalde kwaliteit, een net huis of een goede haardag. Maar vergeet dan niet er vol overgave van te genieten. Perfectie loslaten heeft me geleerd van kerst te genieten; iets waar ik vroeger een grondige hekel aan had. Juist door de schoonheid in imperfectie te zoeken vind je acceptatie: ik ben geen perfecte moeder, maar ik moeder wel vol overgave. Ik zie er niet perfect uit, maar ik schep er plezier in om goed voor mijn lijf te zorgen. Mijn huis is rommelig, maar het is voor ons een warm bad, waarin we Leven met de hoofdletter L.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het leven een stuk prettiger wordt als je niet meer zoekt naar perfectie, maar naar inspiratie. Om er maar eens een quote van Leonard Cohen tegenaan te gooien:

There's a crack in everything,
That's how the light gets in