26 augustus 2013

de reis, deel 2

Veel meisjes dromen al van jongs af aan van een droombruiloft met sprookjesachtige prinsessenjurk, koetsje en wat dies meer zij. Ik was nooit zo'n meisje. Misschien is het iets van mijn generatie, dat samenwonen verkozen wordt boven een huwelijk met alles erop en eraan. Twintigers van tegenwoordig lijken een stuk trouwlustiger, maar in mijn directe omgeving is het vooral samenwonen wat de klok slaat. Ik had ook wel twijfels wat een huwelijk zou toevoegen aan mijn leven. Overwegingen die in mijn omgeving weleens de revue passeren: als je trouwt bind je je niet zozeer aan elkaar maar zeg je "ja" tegen een pakket wetgeving. Als je kinderen en een hypotheek hebt ben je ook voor het leven aan elkaar verbonden en heb je geen boterbriefje nodig. Met het aannemen van een andere achternaam geef je een stukje van je oorspronkelijke identiteit weg. Et cetera.

In veel opzichten is dit jaar, waarin ik veertig ben geworden, bijzonder. Hoe nuchter ik het verspringen van een cijfer ook ervaar, ik merk dat ik ongemerkt steeds beschouwender ben geworden en dat een paar van mijn opvattingen aan het verschuiven zijn. Er zijn in de afgelopen tijd veel relaties in mijn omgeving gesneuveld. Dat geeft iedere keer een klap maar ook veel stof tot nadenken. Het is niet vanzelfsprekend dat je altijd bij elkaar blijft, dat het leven windje-mee-en-heuveltje-af is, dat je samen sterker wordt door tegenslag. En langzaam maar gestaag begon het gevoel te schuiven van "waarom zouden we trouwen?" naar: "waarom zouden we niet trouwen?"

Toen mijn lief en ik elkaar leerden kennen namen we het leven met de dag. Vanuit studentenkamer bij elkaar gaan wonen. Werken, samen de wereld ontdekken, kindje één, kindje twee. Er was (en is) geen strategisch masterplan met concrete ambities voor de langere termijn. Maar één ding wist ik wel: ik wilde een keer met mijn gezin een mooie reis door de VS maken, zodra de kinderen groot genoeg zouden zijn om de schoonheid van de natuur te kunnen waarderen. En dit jaar was dat moment aangebroken.

We hebben als gezin genoten van een prachtige reis door Californië, Arizona en Nevada. De ongelofelijke wijdsheid van de natuur, de niet te bevatten omvang van de Grand Canyon, dolfijnen, zeeolifanten en elanden in het wild. Een beer die op slechts vijftig meter afstand de rivier waar wij in zwemmen oversteekt. Maar ook de baai van San Francisco, de stranden van Malibu en Santa Monica en de koortsachtige gekte van Las Vegas. En als kers op de taart zijn we in een intieme ceremonie, alleen mijn lief, ik en onze kinderen als best man en maid of honour, getrouwd. Op blote voeten en in kleding waarin we ons lekker voelen. In een klein wit kapelletje, erg Amerikaans, maar daarom niet minder echt en ontroerend. Om uit te spreken naar elkaar en naar de kinderen dat we bij elkaar horen. Dat we niet voor de makkelijke weg willen gaan. En dat we als gezin dezelfde achternaam dragen. Niet om mijn oude identiteit op te geven, maar juist om onze gezamenlijke identiteit te onderstrepen.

Dit weekend hebben we met de mensen die ons het meest na staan een paar heerlijke dagen op de Veluwe gehad om samen het leven te vieren. Informeel, met muziek, lekker eten en een kampvuur. Op onze trouwkaart stond "We did it our way" en zo voelt het ook.


9 opmerkingen:

  1. Wat bijzonder. En mooi om hopelijk lang te herinneren.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. supermooi, gefeliciteerd.

    Groetjes Annelieya

    BeantwoordenVerwijderen
  3. supermooi, gefeliciteerd.

    Groetjes Annelieya

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geeliciteerd en nog vele fijne en goede jaren zo met elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel erg gefeliciteerd en zo ontzettend jullie eigen keuze. Wij hebben onze keuze 25 jaar geleden laten dicteren door de omstandigheden en vooral omstanders. Deze keer doen we het anders en vieren we onze 25 jarig jubileum eind september in ierland samen met onze kinderen die daar wonen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat goed dat jullie nu helemaal voor jullie eigen invulling kiezen. En Ierland is prachtig; het wordt vast een onvergetelijke ervaring. Gefeliciteerd alvast!

      Verwijderen
  6. Heel erg gefeliciteerd nogmaals. Het lijks op onze ceremonie met als grapje trouwen in het armenhuis op Vlie ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Iedereen dank voor de felicitaties! Ik weet niet hoe lang wittebroodsweken officieel duren, maar ik voel me door jullie berichtjes nog steeds erg feestelijk ;-)

    BeantwoordenVerwijderen