seizoenen

Toen ik vanochtend de tuin in stapte rook het naar herfst. Een geur die aanzienlijk frisser en tintelender is dan de geur van lente of zomer. En opeens had ik een bestemming voor de rijpe pruimen uit de moestuin die ik cadeau heb gekregen: ik heb zin in chutney. Nog niet zozeer om het te eten - dat vraagt in mijn beleving om avonden waarop de regen tegen de ramen slaat - maar om het te maken. En dus ging ik aan de slag: appels in stukken, pruimen ontpitten, uien in ringen snijden en de specerijen bij elkaar zoeken. Inmiddels staat het geheel te pruttelen en ruik ik de verrukkelijke geuren tot in de tuin, waar ik met mijn laptop wat administratie aan het bijwerken ben.

Bijzonder eigenlijk, hoe de ontwikkelingen in de natuur je langzaam maar zeker voorbereiden op het volgende jaargetijde. Het verwerken van de oogst uit de tuin, de prachtige oranje pompoenen die opeens in volle glorie mijn oprit overnemen en over een paar weken onherroepelijk in mijn herfstige lievelingsgerecht verdwijnen (voor de nieuwsgierigen: risotto met geroosterde pompoen en salie. Héérlijk!). Alles staat uitbundig, rijp en sappig te zijn, maar de spinnewebben, de vochtiger ochtenden en het merkbaar kortere daglicht verraden dat de herfst niet ver weg is.

Vroeger had ik daar moeite mee, maar sinds ik tuinier ervaar ik de seizoenen een stuk bewuster en loopt mijn gemoedstoestand min of meer parallel. Na een uitbundige zomer waarin we veel op de buitenwereld gericht zijn geweest voel ik de fysieke behoefte om letterlijk en figuurlijk weer wat meer naar binnen te keren. En terwijl de bomen van kleur veranderen, verander ik mijn huis van een in- en uitloop zomerhuis naar een knus binnenhuis, met dekentjes op de bank, kaarsen en warme kleuren. In de winter koester ik me in een aanzienlijk kleinere wereld. De tuin is in rust en zelf ben ik ook meer verstild en naar binnen gekeerd. De winter is tijd voor lezen, denken en schrijven. En om me na een frisse wandeling te warmen aan een rijke stoofschotel die al uren staat te pruttelen. Maar zodra de eerste krokussen verschijnen en de natuur weer langzaam tot leven komt breek ik zelf ook weer een beetje open. Krijg ik behoefte aan actie en aan buitenlucht.

Vroeger waren de late lente en de zomer mijn lievelingsseizoenen, maar sinds ik besef en accepteer dat de natuur zijn eigen ritme heeft en heb ik er baat bij om daar naar te luisteren en er op mee te deinen. Nu heb ik geen lievelingsseizoen meer. Daarom kook ik bij de eerste herfstgeur in mijn korte broek en op teenslippers een flinke voorraad chutney. Kom maar op, ik ben er klaar voor. Maar of ik het volhou om de chutney met rust te laten tot de regen tegen de ramen slaat, daar sta ik met deze fantastische geuren niet voor in.

pruimenchutney met appel in wording; kijk voor recept en eindresultaat op http://miebeet.blogspot.nl/ 

mijn nazomertuin met rechts mijn buitenwerkplek

de reis, deel 2

Veel meisjes dromen al van jongs af aan van een droombruiloft met sprookjesachtige prinsessenjurk, koetsje en wat dies meer zij. Ik was nooit zo'n meisje. Misschien is het iets van mijn generatie, dat samenwonen verkozen wordt boven een huwelijk met alles erop en eraan. Twintigers van tegenwoordig lijken een stuk trouwlustiger, maar in mijn directe omgeving is het vooral samenwonen wat de klok slaat. Ik had ook wel twijfels wat een huwelijk zou toevoegen aan mijn leven. Overwegingen die in mijn omgeving weleens de revue passeren: als je trouwt bind je je niet zozeer aan elkaar maar zeg je "ja" tegen een pakket wetgeving. Als je kinderen en een hypotheek hebt ben je ook voor het leven aan elkaar verbonden en heb je geen boterbriefje nodig. Met het aannemen van een andere achternaam geef je een stukje van je oorspronkelijke identiteit weg. Et cetera.

In veel opzichten is dit jaar, waarin ik veertig ben geworden, bijzonder. Hoe nuchter ik het verspringen van een cijfer ook ervaar, ik merk dat ik ongemerkt steeds beschouwender ben geworden en dat een paar van mijn opvattingen aan het verschuiven zijn. Er zijn in de afgelopen tijd veel relaties in mijn omgeving gesneuveld. Dat geeft iedere keer een klap maar ook veel stof tot nadenken. Het is niet vanzelfsprekend dat je altijd bij elkaar blijft, dat het leven windje-mee-en-heuveltje-af is, dat je samen sterker wordt door tegenslag. En langzaam maar gestaag begon het gevoel te schuiven van "waarom zouden we trouwen?" naar: "waarom zouden we niet trouwen?"

Toen mijn lief en ik elkaar leerden kennen namen we het leven met de dag. Vanuit studentenkamer bij elkaar gaan wonen. Werken, samen de wereld ontdekken, kindje één, kindje twee. Er was (en is) geen strategisch masterplan met concrete ambities voor de langere termijn. Maar één ding wist ik wel: ik wilde een keer met mijn gezin een mooie reis door de VS maken, zodra de kinderen groot genoeg zouden zijn om de schoonheid van de natuur te kunnen waarderen. En dit jaar was dat moment aangebroken.

We hebben als gezin genoten van een prachtige reis door Californië, Arizona en Nevada. De ongelofelijke wijdsheid van de natuur, de niet te bevatten omvang van de Grand Canyon, dolfijnen, zeeolifanten en elanden in het wild. Een beer die op slechts vijftig meter afstand de rivier waar wij in zwemmen oversteekt. Maar ook de baai van San Francisco, de stranden van Malibu en Santa Monica en de koortsachtige gekte van Las Vegas. En als kers op de taart zijn we in een intieme ceremonie, alleen mijn lief, ik en onze kinderen als best man en maid of honour, getrouwd. Op blote voeten en in kleding waarin we ons lekker voelen. In een klein wit kapelletje, erg Amerikaans, maar daarom niet minder echt en ontroerend. Om uit te spreken naar elkaar en naar de kinderen dat we bij elkaar horen. Dat we niet voor de makkelijke weg willen gaan. En dat we als gezin dezelfde achternaam dragen. Niet om mijn oude identiteit op te geven, maar juist om onze gezamenlijke identiteit te onderstrepen.

Dit weekend hebben we met de mensen die ons het meest na staan een paar heerlijke dagen op de Veluwe gehad om samen het leven te vieren. Informeel, met muziek, lekker eten en een kampvuur. Op onze trouwkaart stond "We did it our way" en zo voelt het ook.

onze reis, een fotoverslag

Net terug in Nederland en nog zwaar onder de indruk van wat er allemaal gebeurd is. Om alvast een beetje met jullie te delen, hierbij een eerste - woordenloos - verslag.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar waar het uiteindelijk allemaal om draaide was natuurlijk dit:

 

Later meer.....