stilte

Op vakanties in het buitenland kan ik soms ontroerd raken door de allesomvattende stilte. Als geboren en getogen randstedeling heb ik weinig ervaring met totale stilte. Als het stil is valt het eigenlijk pas op wat een herrie het in je hoofd is. Maar na enige tijd in een stille omgeving leer je vanzelf je eigen gedachten te temmen. Je leert dat jij niet je gedachten bent; achter al die gedachten, oordelen en labels zit een diepere laag en daar blijkt je échte kern te zitten. Die schreeuwer, dat is je ego die er alles aan probeert te doen om je bij die kern weg te houden. Vermoeiend typje, dat ego.

Tijdens mijn yogaopleiding heb ik leren mediteren. Voor sommigen klinkt dat zweverig, maar ik heb gemerkt dat het in de praktijk een ongelofelijk nuchtere vaardigheid is. Zoals je in de sportschool je spieren of je uithoudingsvermogen traint, train je tijdens meditatie je te concentreren op het "niets". Na behoorlijk wat frustrerende oefeningen waarin je de bedoeling van meditatie maar niet lijkt te vatten heb je hem soms opeens te pakken, al is het maar een fractie van een seconde. En vanaf het moment dat je deze mate van concentratie weet te vinden, heb je een belangrijk instrument op momenten dat je leven hectisch of de wereld overweldigend is. En die stilte die heb je voortaan altijd bij je, ook al is het soms even zoeken waar hij zit.

Ik heb er een gewoonte van gemaakt om de stilte ieder jaar een keer actief op te zoeken. Op dit moment is mijn leven zo druk dat ik snak naar een paar dagen contemplatie. Daarom ga ik de komende dagen helemaal in mijn eentje op stilteretraite, in een klooster op een mooie plek in de Brabantse natuur. Dagen die in het teken staan van zwijgen, meditatie, yoga en wandelen in de natuur. Voor sommigen is dat misschien een schrikbeeld, maar ik kijk er al weken naar uit. Het klinkt misschien weinig boeddhistisch, maar het voelt vooraf altijd alsof ik met mijn ego de ring in ga om eens goed de confrontatie aan te gaan. En de ervaring leert dat het aanvankelijk ook echt een stevig gevecht is met alle emoties van dien. Maar vervolgens lijkt mijn ego zich altijd langzaam terug te trekken en kom ik, alsof ik een ui afpel, iedere keer een laagje dichter bij wie ik écht ben.