Maar zoals dat gaat als je begint met mediteren: die roze olifant staat opeens tóch voor je neus. En dan kun je niet anders dan aandacht aan hem besteden, bekijken of je het gevoel kunt analyseren. Het gevoel in mijn buik laat zich het best omschrijven als groeipijn. De manier waarop mijn omgeving naar mij kijkt is in één klap veranderd, maar ik strompel daar zelf nog een beetje achteraan. Ik begeef me op een vakgebied waar ik nog niet helemaal zeker in ben. Door mijn nieuwe positie binnen de organisatie wordt mijn mening echter serieus genomen en heb ik ook nog eens een voorbeeldfunctie. Daarom probeer ik zorgvuldig te letten op wat ik zeg en wat ik doe. En dat terwijl ik nog zoveel te leren heb: over het vak, over het leiding geven aan een grote groep mensen, over mijn eigen reactie op de dingen die zich voordoen.
Als ik heel eerlijk ben tegen mezelf dan moet ik erkennen dat ik soms lichte heimwee heb naar de tijd dat ik één onder gelijken was. Toen mijn mening nog even zwaar telde als die van de anderen, naar de tijd dat ik minder 'strepen' en bijbehorende verantwoordelijkheden had. Daarnaast is er het onbestemde gevoel dat ik me aan het ontwikkelen ben, maar dat ik nog geen controle heb over de situatie. Ik bevind me in de - pijnlijke - veranderfase bewust onbekwaam. Tegelijkertijd ben ik trots op wat ik doe en voel ik me weer uitgedaagd.
Als ik terug kijk naar belangrijke veranderingen in mijn leven (moeder worden; verhuizen; een nieuwe baan) dan ging dat altijd gepaard met een zekere mate van veranderpijn. Dat roept bij mij de vraag op: moet veranderen altijd een beetje pijn doen? En wat zou daar dan de functie van zijn? Helpt een beetje inwendige crisis om te groeien? Klopt het Engelse gezegde: "no pain, no gain"? Ik ben benieuwd hoe jullie daar tegenaan kijken.
Elke verandering doet inderdaad pijn. Groeipijn, veranderpijn. Ik denk dat een verandering aan je balans tornt. En het zoeken naar de nieuwe balans is altijd moeilijk, tot het moment dat je het weer hebt gevonden. Twijfel niet aan je keuze, het gezegde dat je alleen spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan geldt ook.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt mij een lastige positie waarin je zit. Als leidinggevende zal je er niet onderuit kunnen komen om af en toe een zakelijkere kant te laten zien. De vraag is of je die kant wilt/kunt ontwikkelen. Je lijkt mij een lief en creatief spiritueel mens. En nu moet je dat gaan combineren met je intelligentie en ambitie. Een spannende uitdaging, en goed dat je hem aangaat.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Jacq.
Zo mooi om te lezen dit ...ook ik heb binnen mijn team een andere functie gekregen en van verzorgende naar coordinerend verzorgende gegaan .
BeantwoordenVerwijderenOp zich een functie met leuke inhoud, meer verantwoordelijkheden, uitdagingen en inderdaad meebeslissen over belangrijke besluiten op een ander/hoger niveau.
Ik vind het tot nu toe overwegend leuk maar herken jouw gevoel ook wel.
Het is meer letten op wat je zegt, hoe je het zegt, welk effect dat heeft, wat de situatie met jou doet , reflecteren dus en goed feedback geven.
Vooral ook naar de positieve kanten van die ene negatieve collega kijken en inschatten hoe je dat het beste naar boven haalt enz.......
En natuurlijk de voorbeeldfunctie die je hebt, en niet onderschatten dat je die hebt ...
Al met al leer je jezelf weer heel anders kennen en af en toe geeft dat wat groeipijn , dat merk ik ook .
Nou leuk onderwerp sneed je weer even aan , ik vind je blog altijd leuk om te lezen ....
hartelijke groet van Gea
Mensen hechten zich snel aan wat ze gewend zijn. Uiteindelijk ontstaat daarin een soort comfort, ookwel status quo genoemd. Je zit lekker veilig op je plekkie onder gelijken en ineens verandert dat. De status quo wordt doorbroken en dat komt hard aan. Angst voor het onbekende, angst om te falen, angst om te vernieuwen. Allemaal oorzaken om het liefst terug te willen kruipen in die oude, vertrouwde status quo.
BeantwoordenVerwijderenMaar helaas, de status quo brengt je niets nieuws, alleen zekerheid. Valse zekerheid. Omarm het nieuwe en laat je meevoeren. Wat kan er mis gaan? Wie niet verandert leert niet en leeft niet.
Wat jij doormaakt, maken we allemaal door. De kunst is om de kick eruit te halen.
Zou de veranderpijn ook voor een deel te maken hebben,met hoe wij tegen fouten maken aankijken? Helaas wordt een fout niet als een groeimoment gezien,eerder als een afgang.Omdat alles nieuw is,moet jij leren en loop je de kans iets "fout"te doen. Of in ieder geval niet volgens jouw eigen maatstaven.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop,dat je een "rol"vindt in je nieuwe baan,die echt bij jou past Zodat je letterlijk je werk met hart en ziel kunt doen.Groeten Izerina
*Kinderen maken na een kinderziekte vaak een ontwikkeling door, een grote sprong voorwaarts.
BeantwoordenVerwijderen*Problemen die je op geestelijk niveau niet aanpakt dalen als symptomen neer in je lichaam en gaan DAAR pijn doen.
Dus ja, ik denk dat pijn erbij hoort. Misschien is pijn het signaal dat aanzet tot (geestelijke) groei.
Je geeft het zelf al aan heh, bewust onbekwaam. Dan zul je ongetwijfeld ook weten welke fase daarna komt. Om te groeien naar de de fase daarna, kan je inderdaad groeipijnen, ongemakkelijkheid ervaren. Niet tegenstribbelen maar gewoon meegroeien. Succes!
BeantwoordenVerwijderengroetjes ella
Ik weet niet of je het echt pijn kunt noemen. Het is een verander-gevoel. Misschien doet het afscheid pijn van de oude situatie...
BeantwoordenVerwijderenHeb je nog ideeën opgedaan tijdens reis voor je eet-blog trouwens?
Gr,
NZ
Er worden veel wijze dingen geschreven! Voor een deel heeft het denk ik inderdaad te maken met de nieuwe balans die ik moet zoeken. En met het feit dat ik niet meer met iedereen vriendjes kan blijven, maar vaker de confrontatie aan moet gaan. Dat is niet iets wat als standaardreactie in mijn karakter zit.
BeantwoordenVerwijderenDe faalangst herken ik ook. Het vorige deed ik op routine, daar kan ik nu niet meer op varen. Ik stort me er in en leer zoveel als ik kan. En als ik het over een paar maanden meer in de vingers heb, hoop ik met humor op deze fase terug te kunnen kijken.
Hm, interessant. Ik zou willen zeggen dat leven 'stromen' is. In dit geval van veiligheid/stabiliteit naar verandering/vernieuwing. Kennelijk was dat een behoefte. Naar mijn idee wordt behoefte ingegeven door angst dat, in dit geval, alles bij het oude blijft. En nu zit je dus in de veranderde, vernieuwde situatie en is dat onwennig. Voor mij valt of staat het met 'zien' dat die onwennigheid er is, zonder het te willen veranderen. Bovendien ben ik er zeker van dat we daar geen invloed op kunnen uitoefenen. Het is dan zoals het is. En als het anders zou moeten zijn, was het wel anders geweest....
BeantwoordenVerwijderen