Geïnspireerd door
750words.com bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om op die manier terug te blikken op mijn jaar. Het idee van 750 woorden is dat je iedere dag drie pagina’s schrijft zonder teveel na te denken, te redigeren of sociaal wenselijke teksten neer te pennen. In mijn 750 woorden heb ik een tikkie vals gespeeld door af en toe stiekem te schrappen. Ik blijk nogal lang van stof. Verder heb ik geprobeerd om helemaal uit de losse pols te schrijven en dan blijken vanzelf de hoofdthema’s boven te komen. Het voelt als een meditatie en het werkt nog therapeutisch ook. Ik daag jullie uit het stokje over te nemen. Als je de uitdaging aangaat, laat dan even een reactie achter, want ik kom graag meelezen!
2010 in 750 woorden
2010 begon met een huis vol mensen. Logees uit Frankrijk en Abu Dhabi, mijn broer en schoonzus uit Chicago en veel spontane aanloop van vrienden in de nieuwjaarsnacht waren een fantastische manier om het jaar te starten. Het was het begin van onze “carrière” als Couchsurfers; het blijkt geweldig om mensen uit allerlei landen een paar dagen in je gezin mee te laten draaien. Zonder Den Haag te verlaten hebben we het gevoel prachtige reizen te hebben gemaakt.
Begin 2010 kreeg ik de kans om als organisator, facilitator en dagvoorzitter een aantal conferenties te leiden. Zo werd mijn eigen bedrijfje geboren. Het is iets wat helemaal van mij is en waar ik heerlijk mijn ei in kwijt kan. Rijk zal ik er niet van worden, maar het geeft me iedere keer weer een kick om het tot een goed einde te brengen.
Maar mijn jaar heeft ook in het teken gestaan van beperking. Na een second opinion bleek dat er een fout was gemaakt bij mijn operatie in Frankrijk de zomer daarvoor. Het verklaarde waarom mijn schouder nog steeds niet functioneerde en waarom ik zoveel pijn had. Maar het betekende ook: opnieuw opereren en van voor af aan beginnen met revalideren. Het is ook nog mijn schrijfarm, dus dat was een behoorlijke klap. Mijn schouder en arm zullen nooit meer zo worden als het ooit was, maar ik heb veel van deze periode geleerd. Dat je de tijd de tijd moet gunnen om de tijd te zijn. Dat je onvoorwaardelijk van je lijf moet houden en er goed voor moet zorgen, ondanks (of vanwege!) zijn onvolkomenheden. Dat om hulp vragen geen schande is. Inmiddels kan ik zonder enige wrok zeggen dat mijn ongeluk een zegen in vermomming is geweest.
Mijn kinderen worden groot. Ik geniet enorm van hoe ad rem ze zijn, hoe ze steeds meer gevoel voor recht en onrecht ontwikkelen. Hoe ze dingen niet meer zomaar aannemen, maar de discussie aangaan en soms met stevige, maar terechte, feedback komen. Ik constateer trots dat het prettige, betrokken mensen worden. Maar ik realiseer me ook dat een belangrijke fase van de opvoeding is aangebroken. Mijn dochter zit sinds de zomer op de middelbare school. Een verandering van formaat; haar wereld is veel groter en onveiliger geworden. Ik blijk harder nodig dan ooit, maar op een heel andere manier. Ik word geacht op afroep beschikbaar te zijn en verder vooral niet te opvallend aanwezig te zijn. Het is nog even wennen aan die nieuwe verhouding.
Financieel is 2010 een prima jaar geweest. We zijn losser geworden in het consuminderen. Vorig jaar was ik soms te recht in de leer en ontzegde ik mezelf pleziertjes of nam genoegen met minder kwaliteit om maar zo zuinig mogelijk te leven. Inmiddels begin ik hierin een balans te vinden. Ondanks het feit dat we daardoor weer meer geld zijn gaan uitgeven, zijn we er in geslaagd om de helft van ons inkomen te sparen. Dat is natuurlijk geen doel op zich, maar toch ben ik er trots op.
Mijn energiebalans verdient meer aandacht. Ik merk dat ik slecht in staat ben mijn energie zo te verdelen dat ik na een dag werken genoeg over heb voor andere activiteiten. Dat betekent dat mijn gezin het vaker dan me lief is met de kruimels moet doen. Daar ga ik in 2011 beter op letten. Ik hou van mijn werk, maar het mag niet de hoofdrol spelen en dat is het de afgelopen weken stiekem wel gaan doen.
Door mijn yogaopleiding is mijn spirituele ontwikkeling in een stroomversnelling gekomen. Ik merk dat ik in staat ben over mijn eigen schouder te kijken en mijn gedachtenkronkels liefdevol te observeren. Ook heb ik geleerd dat feedback iets anders is dan kritiek en dat ik het op een constructieve manier kan gebruiken om te leren. Tijdens een stilteweekend heb ik ontdekt dat je stilte niet hoeft op te zoeken, maar dat je die altijd bij je hebt. Stilte heeft niet zozeer met geluid te maken; het blijkt een gevoel te zijn.
En dan mijn blog. Wat een heerlijke uitlaatklep om dingen van me af te schrijven en ook nog respons te krijgen van mensen die meelezen, meedenken en meevoelen. Toen ik begon had ik nooit kunnen denken dat ik ooit per dag een paar honderd lezers zou hebben. Het verrijkt mijn leven; iedere reactie voelt als een cadeautje en zet me aan het nadenken, het ontroert me of maakt me aan het lachen. Dank jullie wel voor (weer!) een mooi blogjaar en ik wens jullie en jullie geliefden prachtige dagen toe.
