hulp aanvaarden

Gisteren was de eerste dag dat ik alleen thuis was. R aan het werk, de kinderen naar de bso en ik had een hele dag voor mezelf. Van slapen kwam dit keer weinig omdat ik veel telefoontjes kreeg, maar eigenlijk ook omdat 't gewoon niet wilde lukken. Voor 'n eerste dag viel het eigenlijk niet tegen: ik heb veel dingen uitgezocht op internet over conserveren van groenten en fruit uit de tuin, wat ik al een tijd wilde. Ook heb ik gelezen over het herstel na een operatie en voeding die daaraan ondersteunend kan zijn. Gelukkig bleek ik het intuïtief al aardig te doen: goed hydrateren (ik drink veel kruidenthee), veel proteïnen (heb gister voor het eerst sinds tijden vis voor mezelf klaargemaakt), verstopping voorkomen door voldoende groenten en fruit (was inderdaad 'n probleem toen ik net uit 't ziekenhuis kwam, maar met grote hoeveelheden mooi zomerfruit en groenten uit eigen tuin niet meer).

Ook vandaag is het weer prachtig weer buiten. De kinderen zijn vandaag thuis, mijn moeder komt vanmiddag langs om de was die ze voor me heeft gedaan terug te brengen. Mijn vader duikt dan meteen nog even de moestuin in om wat te wieden (vechten tegen de bierkaai) en te oogsten (idem). Ik hoop vandaag mijn bestelde weckpotten binnen te krijgen, zodat ik kan beginnen met het maken van chutneys en pickles van de overvloedige groentenvoorraad.

Het is fijn om te merken hoe behulpzaam en betrokken mensen uit de omgeving zijn. Al op de camping kreeg R alle hulp die hij nodig had bij de opvang van de kinderen en kwamen er telkens mensen langs om te informeren hoe het ging. Mme Brosse, mijn kamergenoot in het ziekenhuis, die ons haar Parijse huis aanbood als overnachtingsplaats voor de terugweg, terwijl ze ons net twee dagen kende. De lieve smsjes, telefoontjes en de mooie bos bloemen van collega's. En natuurlijk de niet-aflatende inzet van R en de kinderen om het zo comfortabel mogelijk voor me te maken.

In mijn kraamtijd, jaren geleden, was ik niet in staat om zorg te ontvangen of – zo voelde het meer – te ondergaan. Maar nu, deels door de omstandigheden gedwongen, maar deels ook door het inzicht dat acceptatie van hulp van anderen niet altijd belastend is of verwachtingen schept, gaat het beter. Ook dat blijkt een leerproces.