Toen ik besloot om bewust eenvoudiger te gaan leven was één van mijn belangrijkste wensen om onafhankelijk te worden. Onafhankelijk van de consumptiecultuur, van het statusgevoel dat wordt geplakt aan het bezitten van een dure auto of de nieuwste gadgets. Ik wilde uit die hamstermolen stappen waarin je vooral werkt om je imago te kunnen blijven betalen. Het besef drong door dat het daar te onbelangrijk en te oppervlakkig voor is, dat het me er van weerhield beleven wat er écht toe doet.
Het onderhouden van je status is meer dan een fulltime job: het heeft te maken met carrière, kleding, woninginrichting, vriendenkring, eetpatroon, vervoer, vrijetijdsbesteding; het is gewoonweg nooit af. Status is een veeleisende partner die de hele dag met je meereist, doorlopend aandacht vraagt en alleen (kortstondig) tevreden is als hij of zij door de buitenwereld bevestigd wordt. Erg vermoeiend.
"Too many people spend money they haven't earned, to buy things they don't want, to impress people they don't like."
Maar omschakelen naar eenvoudig leven is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het loslaten van consumentisme is misschien wel te vergelijken met het afkicken van een verslaving. Het is zo diep geworteld in je dagelijkse handelen, dat je jezelf min of meer opnieuw moet uitvinden. Want wat vind ik belangrijk? Wat vind ik mooi? Wat vind ik prettig om in mijn vrije tijd te doen? Als er geen externe drijver is om hier voor te kiezen (zoals financiële tegenslag, ontslag, dubbele woonlasten of iets dergelijks), dan is het voor de buitenwereld bovendien lastig te begrijpen waarom je deze koers gaat varen. Onderweg ben ik dan ook best wel wat mensen verloren waarmee ik geen overeenkomsten meer had nu mijn manier van leven voor hen zo onherkenbaar was geworden. Maar er zijn ook mensen voor teruggekomen, waarmee de relatie veel oprechter en dieper is. Mensen die ik in mijn vorige leven niet tegen zou zijn gekomen of niet herkend zou hebben als gelijk gestemden.
Deze zomer is het vier jaar geleden dat het roer is omgegaan en ik mag rond die tijd van het jaar altijd graag een beetje filosoferen en evalueren. Wat heeft het me gebracht? Wat heeft het me gekost? Voel ik me nog senang bij de manier waarop ons leven is ingericht? Wat definieert eigenlijk "deze manier van leven"?
Uiteindelijk deint de invulling van onze bewuste eenvoud mee met de schommelingen in ons leven. Soms is er genoeg tijd en aandacht om iedere dag zelf groenten uit de tuin te halen, rustig te koken of Marktplaats af te speuren naar goedkope "nieuwe" laarzen. Regelmatig is die tijd er niet en pendel ik heen en weer tussen werk, gezin en sociaal leven en red ik het niet om ook nog zelf brood te bakken of de buitenboel te schilderen. Tijd is voor mij een cruciale factor om bewust te kunnen leven, dus in periodes van drukte moet ik bewust de agenda blokkeren om weer met beide pootjes in de klei te landen.
Waar ik in het begin van ons proces nog min of meer probeerde het thema in gesprekken te mijden uit angst voor onbegrip of vervelende reacties ben ik inmiddels de schaamte ver voorbij. Onze manier van leven wordt vaak niet begrepen ("Maar je verdient toch genoeg?" of: "Door jullie soort komt de economie nooit uit het slop!"), maar ik ben er gelukkig mee en het leven met minder heeft me ongelofelijk veel gebracht. Aldus begin ik tevreden aan mijn vijfde consuminderjaar.
23 augustus 2012
11 augustus 2012
perfecte stek
Lang zijn we op zoek geweest naar de Perfecte Stek. Naar een huis waar ik mijn fiets tegen een zijmuur kan zetten. Een plek in de natuur met genoeg ruimte voor groenten, fruitbomen, een hangmat, een vijver met kikkers, kippen en een pluktuin. Een plek waar je je terug kunt trekken, maar waar vrienden ook spontaan kunnen blijven slapen. Een plek waar mijn lief zijn auto uit elkaar kan halen om er aan te klussen zonder dat het overlast geeft voor buren. Een plek waar mijn kinderen boomhutten kunnen bouwen of kunnen kamperen achter in de tuin. Een plek die ik deel met mensen die er, net als ik, van dromen om zo onafhankelijk mogelijk te leven. Onafhankelijk van winkels, van industrie, van olie.
Jarenlang hebben we stad en land afgezocht naar een huis dat in potentie aan deze wensen kon voldoen en ook nog eens betaalbaar was. Funda was zo'n beetje onze startpagina en weekenden stonden regelmatig in het teken van huizenjacht. Een jaar of vier geleden vonden we dat het maar eens klaar moest zijn met dat gedroom. Door het continue gezoek, gemijmer en gejaag vergaten we gewoonweg te genieten van het huis waar we nu in wonen. In vier jaar tijd zijn tuin en dakterras omgevormd tot weelderige eetbare tuinen en hebben we voor stadse begrippen een groene oase laten ontstaan. En echt, als ik na een vakantie thuis kom geniet ik met volle teugen van mijn stadse paradijsje.
Maar toch.... Ergens is daar, diep weggestopt, nog steeds die droom om met een paar gelijk gestemden over een stuk land te beschikken waar we zo zelfvoorzienend mogelijk leven. Waar gemeenschapszin bestaat, waar mensen niet alleen voor zichzelf leven, maar waar ook ruimte is om op jezelf te zijn, alleen met de natuur.
Gisteren heb ik even mogen proeven van een omgeving waarin ik die dromen waar zou kunnen maken. En ondanks mijn voornemen om vooral te genieten van ons fijne huis in het hier en nu is het toch weer een beetje gaan kriebelen.... Wordt vervolgd?
Jarenlang hebben we stad en land afgezocht naar een huis dat in potentie aan deze wensen kon voldoen en ook nog eens betaalbaar was. Funda was zo'n beetje onze startpagina en weekenden stonden regelmatig in het teken van huizenjacht. Een jaar of vier geleden vonden we dat het maar eens klaar moest zijn met dat gedroom. Door het continue gezoek, gemijmer en gejaag vergaten we gewoonweg te genieten van het huis waar we nu in wonen. In vier jaar tijd zijn tuin en dakterras omgevormd tot weelderige eetbare tuinen en hebben we voor stadse begrippen een groene oase laten ontstaan. En echt, als ik na een vakantie thuis kom geniet ik met volle teugen van mijn stadse paradijsje.
Maar toch.... Ergens is daar, diep weggestopt, nog steeds die droom om met een paar gelijk gestemden over een stuk land te beschikken waar we zo zelfvoorzienend mogelijk leven. Waar gemeenschapszin bestaat, waar mensen niet alleen voor zichzelf leven, maar waar ook ruimte is om op jezelf te zijn, alleen met de natuur.
Gisteren heb ik even mogen proeven van een omgeving waarin ik die dromen waar zou kunnen maken. En ondanks mijn voornemen om vooral te genieten van ons fijne huis in het hier en nu is het toch weer een beetje gaan kriebelen.... Wordt vervolgd?
Abonneren op:
Posts (Atom)