Gisteren ben ik veertig geworden. Dat is een mijlpaal en een dankbaar onderwerp voor allerlei plagerige grappen (met dank aan vrienden en collega's die daar ruimhartig aan hebben bijgedragen). Maar ik moet eerlijk zeggen: mijn nieuwe leeftijd brengt tot nu toe bijna teleurstellend weinig verrassends bij me teweeg. Een vriendin noemde veertig "een magische leeftijd", een leeftijd waarop je beseft dat je ongeveer op de helft van je leven bent en moet opschieten wil je de rest van je dromen nog gaan realiseren. Een leeftijd waarop je gaat reflecteren op wie je bent en wat je allemaal bereikt hebt. Of, erger, wat je juist niet bereikt hebt.
Misschien juich ik te vroeg, maar ik vermoed dat ik deze min of meer existentiële crisis een paar jaar geleden al voor de kiezen heb gehad. Het heeft toen geresulteerd in het omgooien van mijn levensstijl (en natuurlijk tot dit blog). Die ommezwaai heeft me met vallen en opstaan geleerd bewuster in het leven te staan en voor mezelf heldere prioriteiten te formuleren waar ik aan kan toetsen of ik nog wel de juiste koers vaar. Soms concludeer ik op tijd dat ik dreig af te drijven en dan stuur ik bij. En soms leidt reflectie tot het inzicht dat ik eigenlijk al een tijdje van de koers af ben en dan is een
harde reset nodig. Door regelmatig je leven onder de loep te nemen eet je de olifant in stukjes en kom je niet in één keer tot het pijnlijke inzicht dat je leven helemaal de verkeerde kant op rolt en er radicale maatregelen nodig zijn.
Toch had ik met van alles rekening gehouden als mijn leeftijdscijfer eenmaal zou verspringen. De aandrang om alles achter me te laten en opnieuw te beginnen, de wens om een radicaal ander uiterlijk aan te nemen of het ondernemen van een wereldreis om plotselinge innerlijke onrust te bezweren. Het is bijna saai om te concluderen dat ik wel tevreden ben met mijn leven zoals het zich nu ontvouwt.
Dat neemt niet weg dat ik best wat uitdagingen heb waar ik bewust mee om wil gaan. Ik heb binnenkort voor het eerst iemand in dienst genomen en dat betekent dat er nu veel geregeld moet worden. Ik probeer alert te blijven op de spanning tussen enerzijds het koesteren van mijn persoonlijke normen en waarden en hem de vrijheid gunnen om - uiteraard binnen ethische grenzen - dingen op zijn manier te doen. Tot nu toe is mijn manier van ondernemen altijd erg sober geweest, maar opeens gaat het om echt geld en moet ik maandelijks een salaris betalen. Het vinden van een nieuwe professionele balans voelt als een uitdaging, maar die heeft niet zozeer met mijn "nieuwe leeftijd" te maken.
Een andere uitdaging is de rol van creativiteit in mijn leven. Zoals aan mijn actuele (vrij lage) blogfrequentie te zien is, kan ik momenteel niet voldoende tijd vinden om te schrijven. Hetzelfde geldt voor fotograferen en koken. Ik kon me gisteren geen betere tijdsbesteding op mijn verjaardag bedenken dan uren ronddwalen in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Daar zag ik het opeens glashelder: creativiteit en schoonheid zijn zuurstof voor de geest. En die zuurstof heb ik hard nodig om mijn vuurtje brandend te houden. Dat betekent dat ik serieus moet gaan schuiven met prioriteiten. Dus ga ik nu, veertig-jaar-en-een-dag oud, heerlijk met mijn camera de sneeuw in om letterlijk en figuurlijk nieuwe zuurstof op te doen.
